Wij namen deel aan de lustrumeditie van de L’Eroica in Toscane

Sunday October 2, 2016. The alarm clock is at 4 am and I wake up in a moody bed and breakfast nearby Gaiole in Chianti. Die dag neem ik, samen met boezemvriend Günther Desaever en tevens de beheerder van deze website, deel aan de twintigste editie van de L’Eroica.

Even for seasoned cycling tourists like us, this is a real adventure: 209 kilometers through the Chiantistreek, but about 100 kilometers on the so-called strade bianchi: a mix between gravel and dirt roads in the rural areas of this beautiful region.

The climbing is also not bad, because we have to overcome more than 3,500 altimeters: something that I translate for myself as riding 2 cols out of category. The fact that the route then has to be covered again with an old racing bicycle (steel frame, no clipless pedals, sprints on the frame with a maximum of 12) makes it even more challenging.

Afgetraind staan we om vijf uur ’s morgens aan de start op de marktplaats van Gaiole in Chianti. Het is nog stikdonker. Met een goede fietsverlichting is het geen probleem op de openbare weg, maar eenmaal buiten het centrum horen we in een bosrijke omgeving het geluid van everzwijnen.

De eerste strook ‘strade bianche’ is een heus avontuur. Het pad, dat zich langzaam omhoog kronkelt doorheen het mooie wine castle of Brolio, is illuminated on both sides with candles. A beautiful image to pass!

The first firm climb is soon there, just outside Gaiole in Chianti. Immediately you feel how difficult it will all be. On a climb comparable to the better Ardennes work, the lack of road surface ensures that you only make slow progress. But even worse is the descent, on those gravel roads you don't venture down without occasionally grabbing the brakes.

And then the shocks. We drive south in the Chianti region, to circle the region after 80 kilometers Montalcino . A beautiful city, on a hill as the name suggests, but very difficult to reach the center from those gravel roads.

Hier gaat de hartslag voor het eerst enkele minuten te hoog om goed te zijn voor deze slijtageslag, maar als je zelfs maar een snelheid van 10 kilometer per uur wil aanhouden is deze ‘cartouche’ de prijs. Maar toegeven: het is één van de mooiste trajecten van deze rit en dat wil toch wel wat zeggen. Tijd om het mooie centrum te bezichtigen of de lekkere wijnen en olijfolie te proeven is er helaas niet.

Winegums?

Maar nu we het toch over wijn hebben… De bevoorradingen van de Eroica zijn een bezienswaardigheid op zich. Geen sportdrank, peperkoek, energiebars of de nu al op cyclingtochten ingevoerde winegums van Sagan… maar bananen, boterhammen met salami, hesp, nutella of zelfs suiker in rode wijn gedoopt en zelfs wijn als drankjes.

Gelukkig heb ik wat gezeurd, want de achterzakken van mijn fietstruitje bevatten een drietal W-cups…en we zullen ze nog nodig hebben.

Montalcino appears to be the turning point and then we drive back via Buonconvento, the legs still feel very good. Strangely enough, on the less heavy part of the climb to Castelnuovo Berardenga, however not insurmountable, the legs are starting to feel heavy. After the climb the environment becomes greener, woodier again.

We are arriving Monte Sante Marie, known as a referee in the (tilaan) cycling classic Strade Bianchi, which will be ridden at the beginning of March. A gravel strip of more than 11 kilometers and the ascent to the hamlet rises to 22%. About half of the participants get off their bikes here.

We refuse to fold but sweat is dripping from our foreheads and maybe it's best that we don't wear a heart rate monitor on this old fashioned ride today.

Op km 185 volgt de zoveelste helse afdaling, nek en schouders doen al pijn. Daarna volgt de finale die we minder explosief maar met een blij gemoed afwerken. Het gevoel dat je dit huzarenstukje tot een einde gaat brengen, doet alle pijn vergeten. Een prachtige afsluiter is het stukje klimwerk op zo’n tien kilometer buiten Radda in Chianti.

A beautiful strada bianca, surrounded by cypresses, winds down to an already magnificent domain. Another descent and we already see Radda appearing in the distance.

In the center, every cyclist is welcomed as a hero, even if you can not get out of your click pedal and of pure fatigue you crash down on sacred Tuscan ground.

Eroica, we wouldn't do it every year but at the same time we recommend it to every cycling tourist. It is more than a bike ride for sports enthusiasts, it is an experience. Unique to drive, good for years of tough talk and a memory for life.